De Doka van mijn vader

Ik heb van jongs af aan gewerkt. Dus toen ik door de gevolgen van diabetes arbeidsongeschikt werd, voelde ik mij nutteloos en eenzaam. Gelukkig ik behield mijn echte vrienden en kreeg meer tijd om de hobby uit mijn jeugd nieuw leven in te blazen.Mijn vader had een donkere kamer waarin hij zijn eigen foto’s ontwikkelde. Omdat hij niet wilde dat ik met hem meekeek, stond ik vaak te wachten tot hij weer naar buiten kwam, zodat ik snel even naar binnen kon kijken.  Ik vond het fantastisch dat de beelden die hij op een rolletje had vastgelegd opeens als foto’s aan een lijntje hingen te drogen. Die magie heeft ertoe geleid dat ik op tienjarige leeftijd met een gekregen camera zelf ben gaan uitproberen wat voor foto’s ik kon maken.

Het liefst had ik de rolletjes in de donkere kamer van mijn vader ontwikkelt, maar omdat hij dat niet goed vond, bracht ik ze naar een fotograaf. Vaak duurde het een volle week voor dat ik de envelop met trillende handen van spanning open kon maken.

Aan die geluksmomenten kwam een eind toen ik van mijn ouders geen tijd meer kreeg om met die hobby bezig te zijn.
Pas toen ik vier jaar geleden door mijn handicap moest stoppen met werken, kon ik die oude hobby nieuw leven inblazen.

Het eerste wat ik deed, was me zelf een mooie digitale Canon EOS 750D camera cadeau doen waarna ik een cursus basisfotografie bij de fotovakschool in Amsterdam ben gaan volgen.

Nadat ik alle mogelijkheden van mijn nieuwe camera had uitgeprobeerd ben ik lid geworden van fotoclub Camera Obscura, waar ik inmiddels een fijn contact met mede fotografen heb opgebouwd. Zonder dat ik er om hoef te vragen regelen ze mijn transport waardoor ik, ondanks mijn handicap, met de meeste foto-uitjes mee kan. Soms is dat in de rolstoel en als het niet te ver is rijd ik er op mijn elektrische driewielfiets zelf naar toe.

In deze blog heb ik jullie iets over mijn achtergrond verteld. In het volgende blog wil ik ingaan op de technische aanpassingen die ik op mijn rolstoel en fiets heb gemonteerd, waardoor ik onder andere stabiel kan blijven fotograferen.

Ik hoop dat ik hier mee ook jullie horizon kan verbreden.

Tot weer…

Anco van den Berg

3 gedachten over “De Doka van mijn vader”

  1. Mooi om te lezen dat eigenlijk fotograferen bij jou al vanaf kinds af aan een passie is.
    En dat je je niet laat beinvloeden door je beperkingen.
    Ik blijf je volgen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *