Lange sluitertijd op Texel.

Tot nu toe schreef ik over aanpassingen waardoor fotograferen in een rolstoel makkelijker wordt.
Daar ga ik zeker mee door, maar wat hebben aanpassingen voor zin als je er niet van weet te genieten? Daarom wil ik hier iets vertellen over mijn deelname aan een goed georganiseerd foto-weekend op Texel.

Het was een enorme opluchting dat de korte vakantie in deze tijd toch nog door kon gaan. Om zoveel mogelijk uit het weekend te halen werd ik op vrijdagmorgen al vroeg door toffe clubgenoot Chris opgehaald waarna we naar Oudeschild op Texel reden.

De haven van het dorp was onze eerste geplande fotografie onderwerp dus iedereen haalde meteen zijn camera uit de tas. Gelukkig was het mooi weer waardoor we ruimschoots aan onze trekken kwamen. Daarna reden we met z’n allen naar het hotel de Pelikaan op De Koog. Ik had een speciale kamer met verzorging die prima voldeed voor iemand in een rolstoel. Ook het eten was heerlijk.

Op het avondprogramma stond het fotograferen van de vuurtoren van Cocksdorp op Texel.

Daar kwam ik voor het eerst mijn handicap tegen. De vuurtoren is omgeven door rul zand waardoor ik met mijn rolstoel niet heel dicht bij kon komen. Daardoor werd mijn perspectief heel anders dan van de andere fotografen. En dat heeft zijn voordelen. Ook voor langere sluitertijd.

De dag liep tegen het einde en ik kroop moe en voldaan niet heel laat in bed omdat we de volgende ochtend voor dag en dauw het haventje van Sil wilden fotograferen.

Dat ik van alles kon genieten had vooral te maken met het feit dat mijn clubgenoten me bij alles hebben geholpen. Daarnaast was het heel fijn om mijn kennis en ervaringen met betrekking tot de camera te kunnen delen.

Na het ontbijt en een goede koffie stond het kerkje in Den Hoorn op het programma.

Vanuit een rolstoel is het moeilijk om een mooi standpunt te kiezen. Dat is soms teleurstellend maar ik had vooraf besloten om me daardoor niet uit het veld te laten slaan. Zo liep iedereen bij het fotograferen van de molen `het Noorden’ in Oosterend de trap af en moest ik mijn perspectief ergens anders zoeken. Ik vond een talud waarlangs ik naar beneden kon rijden, zodat ik hobbelend over het gras een mooie plekje vond vanwaar ik andere foto’s maakte dan de rest van de club. Ik merk dat ik steeds beter word in het denken in een oplossingen in plaats van beperkingen.

Soms bleef mijn rolstoel steken, maar dan was Chris Fraikin in de buurt.

Daarom wil ik met name Chris Fraikin bedanken die me met alles heeft ondersteund.
Mijn dank gaat ook uit naar Edwin van Alfen die het weekend met Pieter Limbeek heeft georganiseerd en de clubgenoten van de fotoclub Camera Obscura die mij hebben geholpen.

Het was een top weekend.

Graag tot weer.

Anco van den Berg.