Vertrouwen in jezelf en je rolstoel 2

In mijn vorige blog (vertrouwen in jezelf en je rolstoel) heb ik iets verteld over de cursus Wheelchair-skills die ik in Utrecht heb gevolgd.

Daar wil ik in dit blog nog iets meer over vertellen omdat ik na deze cursus inderdaad met veel meer zelfvertrouwen in mijn rolstoel zit. Door mijn ervaringen met jullie te delen krijg jij misschien ook zin om deze training te volgen.
(Een eventuele vraag hierover kun je hieronder stellen)

Mijn cursus bestond uit vier trainingen. Om de twee weken, twee uur per keer. We begonnen om 20.00 en eindigden om 22.00. Na elke training was ik echt wel moe. Toch ben ik doorgegaan met oefenen zodat ik de les daarop goed voorbereid mee kon doen met het vervolg. Thuis oefenen was pittig omdat ik steeds minder kracht in mijn armen en benen heb. Ik merkte wel dat de pijn minder werd naarmate ik een oefening beter onder controle kreeg. Dat motiveerde me om door te gaan. In feite werd ik door mijn eigen inzet beloond.

De derde en vierde training waren bij en op het Centraal Station van Utrecht. Hoe spannend! Voor ik van huis ging heb ik snel nog even op Google maps gekeken. Maar ondanks alle voorbereiding bleef het spannend wat we gingen doen.

De derde les werd ik, net als alle andere keren, heel prettig door het NS-personeel geholpen. Deze keer hoefde ik niet naar Utrecht-Overvecht, maar het duurde wel even voor ik de plek waar we elkaar zouden ontmoeten kon vinden.

We begonnen bij een drempel die niet alleen hoog, maar ook heel bol was. Dat hadden we in de sporthal wel geoefend, maar op de openbare weg waar iedereen haast heeft en naar je kijkt, is dat toch andere koek. Gelukkig ging het ons allemaal best goed af waardoor we al snel doorgingen naar de volgende test: de hellingproef. Dat was echt wel een ding. Vooral omdat de trainer wilde dat ik daar op mijn achterwielen vanaf ging. Gelukkig was ik niet de enige die dat eng vond. Na veel oefenen, waarbij we ook om elkaar konden lachen, lukte het ons allemaal heelhuids die helling af te rijden.

Na die intensieve les kwam ik er thuis pas achter met hoeveel meer vertrouwen ik in mijn rolstoel zat en hoeveel vorderingen ik gaandeweg had gemaakt.

Toch bleef ik oefenen omdat ik wist dat de vierde les heel speciaal zou zijn. Mijn zwager, aan wie ik veel te danken heb, ging mee en daarnaast ook nog eens drie fotografen van de fotografieclub.

We begonnen bij een drempel die niet alleen hoog maar ook bol was.  Dat hadden we in de sporthal wel geoefend, maar op de openbare weg waar iedereen haast heeft en naar je kijkt, is dat toch andere koek. Gelukkig ging het ons allemaal best goed af waardoor we al snel doorgingen naar de volgende test: de hellingproef. 

Dat was echt wel een ding. Vooral omdat de trainer wilde dat ik daar op mijn achterwielen vanaf ging. Gelukkig was ik niet de enige die dat eng vond. Na veel oefenen, waarbij we ook om elkaar konden lachen, lukte het ons allemaal heelhuids die helling af te rijden.

Na die intensieve les kwam ik er thuis pas achter met hoeveel meer vertrouwen ik in mijn rolstoel zat en hoeveel vorderingen ik gaandeweg had gemaakt.

We begonnen met de roltrap. Ik hoef denk ik niet uit te leggen hoe spannend dat is. Naar boven gaat nog wel, eigenlijk best super, maar naar beneden was lastiger vanwege het drempeltje onderaan. Je kunt vanuit de stoel niet zien waar je bent en als je timing niet goed is, kom je daar niet overheen. Bij mij ging dat een paar keer mis, maar dankzij de hulp van mijn zwager lukte het daarna prima.

En toen, als klap op de vuurpijl, de gewone, grote trap. Niet alleen eraf maar ook erop. Het is gewoon fijn als iemand je in zo’n situatie hulp aanbiedt, zodat je in het vertrouwen dat je er niet alleen voor staat (zit) toch je balans kunt vinden. De trap af vind ik persoonlijk iets makkelijker omdat ik me aan de leuning kan laten zakken. Maar ook dan voelt het veiliger als er iemand achter je staat.

Al met al is het opdoen van zelfvertrouwen via deze cursus heel prettig. Het geeft me zoveel meer vrijheid en ik ben niet meer zo bang voor omstanders nu ze kunnen zien dat ik zoveel mogelijk zelfstandig probeer te zijn. Ik ook beter aangeven waarbij ik eventuele hulp kan gebruiken.

Dat gevoel van vrijheid is voor mij de grootste winst.

Langs deze weg wil ik het Wheelchairskills team nogmaals danken voor al hun support. Je kunt ze bereiken op:
Wheelchair Skills Team – Meer levensvreugde door rolstoelvaardigheids training
Ook wil ik de drie fotografen bedanken die het zwoegen en de victorie daarna zo mooi in beeld hebben gebracht:
Dank je wel Margo, Anna, Floris en Sybrand!
Ook deze keer was mijn ghost-writer: carolinenelissen.nl

Met hartelijke groet, Anco    

Voor nu Fijne feestdagen in goede gezondheid en …op naar het volgende blog.